En hoe is het met u?

Ik werk. Veel en heel erg gefocust. Op het werk en thuis. Tijdens een werkuren en erna. Het stopt eigenlijk nooit. Neen: het moet vooruitgaan en het moet goed zijn. Mijn lat ligt altijd hoger.

Tot het moet, dat stoppen.

Want ik heb last. Van wakker blijven met een overactief brein. Van oververmoeidheid. Van chronische hyperventilatie. Van angstaanvallen en al die dingen waar niemand graag naar luistert, omdat het ondertussen oninteressant en een te vaak gehoord verhaal is.

Soms lanceer ik een poging om evenwichtiger te leven, en dan probeer ik weer om regelmatig te doen wat "helpt". Buiten komen, bewegen, sporten, ademhalingsoefeningen doen en mediteren.

Dan doe ik ook mijn best om meer interesse voor mijn huishouden en huisgenoten aan de dag te leggen en ga ik sociale dinges doen (die me per definitie nog meer uitwringen)

Maar meestal verdeel ik dus mijn tijd over werken en uitgeteld zijn. Niet meer en niet minder. 

Vandaag - op mijn vrije dag - ben ik uitgeteld lijstjes aan het maken. Van noodzakelijke klussen waar ik nooit zonder hulp aan toe kom.

De helft van mijn generatiegenoten zat (of zit) thuis met een burnout. En hoe is het met u?