maandag 4 april 2011

Told you it was just a scratch, got cross you didn't offer morphine

"Juliet Naked" uitgelezen. Binnen 48 uur. In grote lappen door dus.

Het was van "How to be Good" geleden dat ik iets van Nick Hornby las en - hoewel ik dat boek toen aan heel wat mensen doorgaf - heb ik na dit laatste weer compleet hetzelfde rotgevoel. 't Is altijd hetzelfde met Nick Hornby. Je denkt dat het grappig gaat worden. Omdat je zo'n mensen kent, die waar hij over schrijft. Van die obsessief-compulsieve muziekliefhebbers. De "kenners". Gasten met alle Dylan bootlegs en zo. Het soort waar je thuis samen hard mee kan lachen. Omdat ze "erger" zijn dan de man des huizes. Omdat ze alle gevoel voor proportie kwijt zijn.

Maar het wordt geheel niet zo grappig als je het wel wou. Het verhaal verliest spanning.  En heel goed geschreven is het ook niet. Plus: het einde is teleurstellend. No closure. Ergerlijk. Vind ik toch.

Misschien is dat het wat ie wil zeggen: "real life knows no closure"? Of - zoals in "How to be Good": de uitkomst van relationele perikelen is vaak weinig fraai. Zeer pragmatisch. Teleurstellend.

Ik weet het niet. 't Is alleen zo dat naar mijn gevoel, een verhaal - of het nu de roddel bij de koffie is of een boek - meestal "afgerond" wordt. Met feiten. Conclusies. Niet vaagweg met wat "random afterthoughts" lijken.

Ik denk dat het verhaaltechnisch fout zit. Niet dat ik geen afwijkende vormen ken of verdraag maar dit heeft alles weg van een "normale", klassieke roman. A story. Iets waar je dus een echt eind aan verwacht. Positief of negatief, het maakt niet uit. Gewoon, iets waar je bij denkt: ach zo, zo kan het dus aflopen... En niet: oh jee,  gaat dit nog ergens heen of heb ik wat gemist?

Geen opmerkingen: