dinsdag 29 maart 2011

And you might think I'm bulletproof but I'm not

Mentale uitputting. Zo van: het gaat eigenlijk niet zo heel goed meer maar ik doe voort. Omdat er gelijk geen andere opties zijn dan voortdoen. Omdat ik gelijk niet durf zeggen: het mag allemaal wat kalmer hoor. Ik zou ook graag efkes met rust gelaten worden.

Want het doet pijn nu. Ik ben zo goed als continu buiten adem - chronische hyperventilatie SUCKS -, mijn vingernagels zijn eraan en mijn maag begeeft het. Kotsmisselijk, steenkoud en kippenvel, naast de chauffage. Ik word echt *fysiek* ziek. Bah.

Maar wie moet ik aanspreken? Wie zorgt er eigenlijk voor dat ik zo kapot ben? Andere mensen?

I don't think so.

Neen, neen, het is weer me, myself and I die van geen ophouden weet. Die denkt dat er 72 uur in een dag zitten. Er altijd nog wel iets tussen geduwd krijgt, op de planning. Te hard probeert om het iedereen naar zijn zin te maken.

Omdat ik er niet tegen kan, tegen gezaag. Omdat ik alle mogelijke en onmogelijke vragen aan mijn adres probeer te anticiperen. Omdat ik als de dood ben voor conflicten. Omdat elke opmerking genre "je sport toch wel veel" me compleet woest maakt.

Hallo! Ik heb sport NODIG. 't Is functioneel, mensen. Ok, ik loop graag. Vind spinning leuk. Yoga ook. Heb er plezier in. Mag da? Maar als ik weinig of niet sport, dan gaat het pas helemaal fout. Dan raakt de kop niet meer leeg. Is de - toch al zeer schaarse - rust daar geheel zoek.

Meditatieweekends inbouwen als vluchtheuvel werkt ook maar eventjes, zie ik nu. Met voornemens en plannen alleen raak ik er niet. Het blijft balanceren. Evenwicht vinden tussen wat ik wil en wat ik kan. 

Het wordt niet zomaar beter. Ik mag het niet negeren.

Me onkwetsbaar voelen is een symptoom. Typerend voor de overmoed die bij ADHD hoort. 

4 opmerkingen:

eventjeswicht zei

STOP STOP STOP STOP STOP!!!!!!!!!!!! En ga eerst terug naar jezelf. Het effect van meditatie duurt misschien niet lang genoeg, maar toch even. DOEN!!! Het feit dat recuperatie geen blijvend effect heeft is een signaal dat het niet goed gaat. Alles laten vallen wat je nu doet en bij jezelf komen! Je zit alweer lang over de grens van wat je aan de anderen kan geven en als je eerlijk bent met jezelf dan weet je het. Dus stop daarmee NU! En je gaat je in eerste instantie nog slechter voelen, want je gaat dan pas helemaal beseffen hoe moe je bent, dat voorspel ik. En je gaat hulp moeten vragen aan en aanvaarden van de mensen rondom je. En het doet zeer dat je in die val bent getrapt en het moet toegeven. En toch moet je het doen. Heel vaak en lang genoeg stoppen en stilstaan is het enige wat je moet volhouden. Al de rest vooral niet. (ik hang deze reactie boven mijn bed, want ik ben al heel vaak geweest waar jij nu zit: ver voorbij de grens)

eventjeswicht zei

Als ik terug lees wat ik net schreef, schrik ik van mijn eigen gedram. Het kwam van diep. Het is een beetje wat ik tegen mezelf zou willen schreeuwen als ik besef dat "het weer zover is". Misschien is enige mildheid voor jezelf op dit moment meer op z'n plaats. Wees lief voor jezelf, wil je?

kat_irl zei

@eventjeswicht: ben niet geschrokken van je gedram. Je hebt compleet gelijk. Het feit dat recuperatie geen blijvend effect heeft is een signaal dat het helemaal niet goed gaat. Direct na de retraite, begin februari, was ik behoorlijk tevreden over mezelf omdat ik "iets" gedaan had om de stress tegen te gaan ... Ik geloofde dat ik een "nieuwe start" had gemaakt. Alles netjes op papier en zo.

Het grootste verschil met vroeger is dat ik het allemaal beter inzie en echt niet meer zo diep ga. Dat ik het hyperventileren en zo kapot relativeer. OK, ik zie ervan af. Vaak. 't Is lastig leven zo. Maar het gaat allemaal wel weer over ...
En ook al durf ik nu wel eens om hulp te vragen, daar blijft het meestal bij. Want hulp aanvaarden - wat wil zeggen: concreet afspreken met mensen - dat is er nog altijd te veel aan. Aan followup heb ik een broertje dood.

Ondertussen had ik me al bedenkingen gemaakt over de signalen die ik uitzend. Ik denk, ontwerp, ben creatief, leg uit en schrijf. Help iedereen die er niet om vraagt. Blijf probleemloos doen alsof ik persoonlijk in staat ben om de wetten van de fysica - die van tijd en ruimte - naar mijn hand te zetten. Maaarrr ... er zijn grenzen, ook voor mij. Als ik niet voor mezelf zorg, word ik een ongeleid projectiel. Ik moet tegen mezelf beschermd worden, denk ik soms. Maar ik weet zeer goed dat de eerste die er mij daadwerkelijk op wijst ongelooflijk hard boel met mij krijgt. Want ik wil vooral met rust gelaten worden. Voortdoen. Niet zeveren.

eventjeswicht zei

Oh, help, ik heb een dubbelgangster. Ze is jammer genoeg één burn out en één herstelperiode achter ... of voor ... wie weet. Ik wens je een goed vangnet voor het moment dat je de moed hebt om los te laten. En veel moed om dat te doen!