Breathe through your skin

Een zware week, dat had ik voor de boeg. Dus nam ik het zekere voor het onzekere en bedacht ik me tijdig om te doen wat helpt. Meditatie en yoga in de eerste plaats, en ook sporten natuurlijk. Minder eten was ook een goed idee. Maar ik had de koffie en de suiker en de stevige maaltijden echt nodig.

Dinsdag en woensdag - het was echt geen weer om buiten te lopen - vond je mij bij Yoga On Call in een Vinyasa Basic les. En donderdag in den Escape voor een uurtje spinning en nog wat yoga.

Dat laatste op aanraden van Dolly eigenlijk, die heel enthousiast vertelde over de Californische combinatie van spinning en yoga. En toen bedacht ik me dat ik het op donderdag eens kon proberen, want dan volgen die 2 lessen elkaar op. 

De spinning was behoorlijk zwaar. Soms mispak ik mij eraan, vooral als het in de vorige les - op zaterdagochtend was dat - vlotjes liep. De yoga erna, was op hoop van zege. Ok, ik realiseerde me dat ik bij een eerdere poging om deze les te volgen "dit is niks voor mij" had gedacht, maar kom: het is yoga en het kan maar deugd doen en oordelen na één keer is een beetje voorbarig. Dus spurtte ik van de spinningfiets naar de kleedkamer om mijn kleddernatte wielershirt door een droog hemdje te vervangen. En om rap mijn spd's en sokken uit te doen. Voor meer - ja, ik had een echt wel een yoga broek mee - was er eigenlijk geen tijd.

Johan, de niet-meer-zo-nieuwe leraar, gaf de les. Hij doet dat in den Escape, maar ook in Shambho, Stadium Coupure en Studio Groene Vallei en heeft blijkbaar enige yoga soorten in het assortiment, waar we de Asudra variant van voorgeschoteld kregen. Er waren overwegend buitenlandse studenten aanwezig dus gaf hij les in het Engels en dat ging zéér vlot. Ben ik effe blij dat yoga leraars vaak in het Engels opgeleid worden! Al ware het dat ik op één of andere manier me - compleet onterecht - vragen stelde over het gebruik van "shoulder blades", een term die ik in tegenstelling to "kneecaps" en "wrists", blijkbaar niet vaak hoor. Maar soit.

De les kwam nogal traag op gang, met veel ademen en rekken - blijkbaar is het geen erg dynamisch vorm - maar gemakkelijk was het niet, er zaten een paar zware balanshoudingen tussen en het rollen met je ogen naar het punt tussen je wenkbrauwen zit ook niet in mijn klassieke bereik. Anderszijds draai ik mijn hand niet om voor een schouderstand en ik zag hem kijken - zo van - "die heeft dat nog gedaan". "Good, good", kwam hij me zeggen, toen hij een rondje kwam corrigeren. En ik dacht: het goed willen doen is fout, meiske. In yoga mag je niet streven. Ha! Maar kom, een paar downward facing dogs verder was ik dik tevree: ik voelde meer ruimte tussen mijn ribben, naast de dikker geworden vetlaag die ze bedekt.  En tegen het einde was ik geheel bereid om vredig mee te ademen naar een soort van meditatief eindpunt -  genre "bodyscan". Maar toen liep het mis. "Breathe in your lungs", daar kan ik inkomen. "Breathe to your shoulder blades", dat ook nog. Maar bij "breathe through your skin" kreeg ik begot een lachstuip. Netjes, met mijn ogen dicht, dat wel. Maar hij zal een proestgeluidje gehoord hebben.

Met continu Deva Premal op de iPod en een pak verse wierrookstaafjes in huis kon de week verder niet meer stuk. Ik heb het volbracht. Bij deze.