Punt twaalf

Net op het moment dat ik zelf vollen bak bezig ben met me te bezinnen over ergernis en mijn neiging tot streberigheid, schrijft i. dit, en ze sluit af met

"ik ben een ongelooflijke strever en ik doe compulsief mijn best. Gelukkig ben ik ook onnoemelijk lui, en dat compenseert één en ander bij momenten"

En dan bedenk ik me: lap! Daarzie. Ze heeft het weer in mijn plaats gezegd...

Misschien moet ik me maar gaan toeleggen op bezinning over andere onderwerpen. Keuze te over voor 't moment. Want in de voorbije maanden - sinds het begin van dit jaar eigenlijk - heb ik al zoveel bad vibes voelen passeren, dat het wel eens mag stoppen. Serieus: hoe langer ik het gevoel heb dat we in het centrum van een gyre rondpeddelen, hoe meer zorgen ik me maak over ons bootje. En hoe driester ik in de verdediging ga.

On touche pas aux miens, point barre!

Ergernis

De stand voor vandaag: min 5 (lange) vingernagels, plus een reeks van frustratie updates op facebook. Plus pijn. Veel pijn, in mijn schouder.

Ja ik erger me.

Te veel.

Aan mezelf.

Op dagen waarop ik voor elke gedachte - als was het een blaadje - een presse-papier nodig heb, om wegdwarrelen tegen te gaan. Op dagen waarop de radio in mijn hoofd niet stopt met spelen. Op dagen waarop ik alle zeilen bijzet, om door te doen terwijl er in mijn kop geen doorkomen aan is. Ik wil afwerken. Opleveren. Conclusies, volledige resultaten en gepubliceerde pagina's produceren. Ik ploeter maar aan.

Aan anderen.

Omdat ze me storen. Me achterdochtig maken. En boos. Ik hoef die negativiteit niet. Ik wil dat het vooruit gaat. Op een constructieve manier. Toch laat ik me beïnvloeden. Door de opmerkingen achter mijn rug - ik vraag er niet naar, maar weet dat ze luidop uitgesproken worden. Door half verdekte oordelen over mijn bijdragen. Impliciete verwijten, mondeling of via mail.

En keer op keer trap ik in de val. Tegen beter weten in de helft van een probleem oplossen en de rest van de schabouwelijke html laten staan - omdat er bij zichtbare ingrepen commentaar volgt - helpt ook niet. Want ik kan het toch niet laten om toch iets aan te passen, als het pertinent fout is. En juist die ene

---

die ik weghaal, wordt geheid de volgende bone of contention. Ergernis maakt het niet beter. Me in zinloze bochten wringen is een sport die me enkel letsels oplevert.

Ik erger me aan het feit dat ik me erger.

Ik hou mezelf voor: hier hoort metta. Wat meer inlevingsvermogen. Want ik ben niet de enige die weinig lol heeft. Maar 't is niet makkelijk. Ik sla liever dan ik zalf.

Touched

Vorige week donderdagnamiddag had hubby met me afgesproken om eindelijk naar Avatar te gaan kijken. In de cinema - waar ik in geen tijden meer kwam - voor de 3D versie. Ik had vast de DVD afgewacht. Maar zie, hij drong aan, omdat hij wist dat ik eigenlijk wel graag op groot scherm wou kijken, maar het nooit voor mezelf alleen geregeld zou krijgen.

En ja, ik heb genoten. Heel erg zelfs. Het was van dat wat volgde op deze blikken geleden dat ik nog zo onder de indruk was.

Oh ja, ik weet nog heel goed dat ik in 1993 zot blij was dat ik Jurassic Park in de UK kon zien, want hij was er zo'n goeie 2 maand eerder gereleased dan hier. De omstandigheden zullen me wel altijd bijblijven: pril zwanger en alleen in Milton Keynes ... ik liep op eieren. De plastic "Jurassic Park" balpen die ik toen kocht, schrijft trouwens nog steeds. No kidding.

Want het zit zo: ik ben verzot op special effects. Vaak zijn die - en niet het verhaal - de hoofdreden om iets te bekijken. Reign of Fire, Stardust, The Golden Compass, The Chronicles of Narnia en dies meer in het fantasy genre: ze passeerden de revu.

Ik ben bepaald dol op vreemde werelden, vooral als ze goed uitgewerkt zijn. Geloofwaardig en ook: MOOI. Vooral dat laatste. Ik ben de meid die de "making of" intensief checkt. Die dagenlang naar artwork kan zitten kijken, online en in boeken. Die movie stills en wardrobes bestudeert. Die sinds LOTR absoluut fan is van Weta Workshop. Beeld je dus in hoe dit klonk: Weta én ILM in één film.

En ja, Avatar was alles wat ik had verwacht. Een visueel betoverend spektakel. Met massa's momenten waar ik wou roepen "stop: opnieuw, ik wil dat nog es zien". En nog eens. En nog eens. Omdat het er goed uitziet. Echt. Magisch. Uitnodigend. Het kan me soms niet veel schelen dat het verhaal simpel is. De boel er echt doen uitzien is véél belangrijker.

En ja, ik heb last van de post-"Avatar" depression. This world is just too bleak.

Party on, Wayne!

Het is bijna zo ver: mijn jaarlijkse fuif, zo ongeveer mijn enige stap in "den uitgang" buiten de Gentse Feesten. Alleen weet ik het niet zo. 't Is deze keer niet aan mijn achterdeur maar enige kilometers stadinwaarts. En het is berekoud. En ik ga daar weer niet zoveel mensen kennen. Allé, toch niet in het echt zo, in meatspace. En als ik dan buitenkom, dan weet ik zo goed niet wat ik daar eigenlijk ga doen. Dansen of lange gesprekken voeren? Nuchter blijven of compleet loos gaan?



Update: ben NIET geweest. Was redelijk boos over een artikel van Tom.

Netseut was here

"Ben jij een webslet"? twitterde bnox daarstraks. Euh? Test taken. Neen dus.

A simple plan

't Is eigenlijk héél simpel: als ik minder dan 62 kilo weeg, kan ik in AL mijn kleren.

OK, de "hoe vettiger hoe prettiger" eindejaarsperiode ligt nu goed achter de rug en ik hoef geen foie gras, boter en kaas meer. Ook geen Irish coffees. Of hele pakken speculoosjes mét melk. Tot eind januari had ik in geen tijden meer op de weegschaal gestaan: pure denial.

Maar zie: na maanden van "alles te klein" en dus continu in jeans, t-shirts en truien begint het te beteren. Omdat ik meer sport. Niet omdat ik verstandiger eet. Want als de weegschaal me dagelijks 2100 kcal toewijst om even zwaar te blijven als ik nu ben, dan wéét ik dat ik er in slaag om meer in mijn bek te proppen.

Hoe ik dat weet? Omdat ik ooit ondanks regelmatig sporten zowat 12 kilo zwaarder eindigde dan nu, tiens. Nu ja, mijn vreetgedrag is heden ten dage minder een issue als ik uit lopen alleen - dus enkel de NikePlus registraties - op een maand al 6500 kcal extra verbrand. En nu de afstanden langer worden, zitten er al loopjes van meer dan 900 kcal per keer tussen. Yay!

Maar lopen alleen is niet genoeg. Zoals elk voorjaar moet ik mezelf een schup geven. Om terug de raad van Wendy op te volgen. Om terug te keren naar het streefdoel: dicht bij die 62 kilo blijven door gezond te eten, genoeg te slapen en niet te veel te stressen. En da's niet makkelijk. Want gezond koken (I envy Drun), daar heb ik een broertje aan dood.

Om boven mijn bed (en bureau) te hangen:

Overeating can be a symptom of underlying stress. Eating releases endorphins and provides for needed comfort.

Get enough sleep. A shortage of sleep lowers level of leptin in your body, with the result being that you feel hungrier.

"Joggers die too"

Week 4

Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 38,59 km bijeenlopen.
Volgens MyAsics moest ik in 5 keer 3u en 35 minuten lopen.

Ik heb 31,25 km gelopen, deels buiten, deels op de band. Heb ook gespind en voor het eerst in maanden weer een stuk krachttraining gedaan. Dat laatste was confronterend: ik kan geen minuut meer bridgen iets wat vroeger geheel vanzelf ging.

In totaal zat ik 7,34 km achter op schema en was ik 1u 12 minuten langer bezig: 4u 47 minuten geregistreerde sport deze week! Wat mij betreft is dit meer dan ok; ik ben als de dood voor knie problemen en vervang het lopen graag door een andere - zelfs stevigere - cardio activiteit.

Voor de FitClass berekening (in de mate dat de hartslagmeter het deed) ben ik deze week strikt geweest met de "zone": ik kom aan een weektotaal van 26,75 punten. Véél te weinig. Maar ik heb door dat ik een tandje bij moet steken: de laatste tijd kwam ik blijkbaar zelden uit de recuperatiezone.

Week 5
Volgens Nikeplus moest ik in 5 keer een totaal van 38,75 km bijeenlopen.
Volgens MyAsics moest ik in 5 keer ongeveer 3u en 55 minuten lopen.

Ik heb in 3 keer 27,69 km gelopen; op zondag deed ik een lange toer van 13 km en net toen viel de NikePlus registratie uit (het helpt als je je iPod na het opladen niet aanzet voor je hem opbergt dan gaat ie de volgende dag niet snel plat). Dinsdag was gepruts met een pijnlijke nek, niet genoeg tijd, te veel kleren aan en een gsm en sleutelbos op zak: onaangenaam lopen, met natte voeten toe. Woensdag bracht ik een uur door met Fabrice, gevolgd door wat stevige cardio-met-hartslagmeter (crosstrainer en fiets) in de fitnesszaal. Donderdag liep ik twee toerkes rond de Watersportbaan mee met marathonman & co. En zaterdag (gisteren) was er een lange spinning + combo sessie. Ik kom deze week 11 km te kort, maar met de geregistreerde 6u 43 minuten zit ik aan een maximum tot nog toe. Omdat ik deze week maar 1 keer met hartslagmeter trainde, heb ik geen FitClass berekening gemaakt. Ik heb er wel op gelet om wat harder te werken dan voorheen. Maar zie, zolang ik niet goed kan meten, laat ik het tellen achterwege.

Bijna ...

De fiets staat klaar. De pedalen kwamen vandaag met de post. Een fietsoutfit - schoenen inclusief - heb ik al jaren: ik spin al sinds 1998. De helm - in 1 of 2 kleuren, het kan me niet schelen - wordt hopelijk volgende week geleverd.

En dan mag het op slag mooi weer worden. Droog en zo. Want het kriebelt.

In a Heartbeat

Een programma op afstand (NikePlus) en een programma op tijd (MyAsics). Had ik ze nu allemaal? Euh. Neen. Niks op hartslag, mensen!

Het zat zo: als je een concrete doelstelling wilt, is het best een goed idee om eens naar de huidige situatie te kijken. En daarmee bedoel ik niet enkel mijn gewicht - een eeuwig probleem - want conditie en gewicht zijn bij mij niet echt gerelateerd, vrees ik. Nee, een fittest, dat had ik in geen jaren meer gehad. Niet meer sinds ze er bij de Escape mee stopten, lang voor ik deze blog startte dus. Dus ik schreef ik me in voor het "Startmoment" van Factor 100, in de topsporthal, op zaterdag 16 januari. Onderging ik een Futrex Body Composition analysis en deed ik een echte fietstest. Waarbij ze onder andere mijn "IAND" (individuele omslagpunt) berekenden.

En waardoor ik een hele week op allerlei papierkes zat te rekenen eer ik precies snapte waarom de waarden die ik terugkreeg zo "raar" lagen. Want ik snapte het niet. Hoewel mijn Polar al héél lang kapot is, was dat mijn referentiekader. Begreep ik het gedoe met de "zones" compleet. Tot ik de resultaten van de 23 minuten durende test bezag...

Op de 3 ongelooflijk mottig afgedrukte pagina's die ik meekreeg, zag ik onder de IAND-waarden een tabel met percenten, trainingsdoelen, HR en Watt. En ik snapte het niet: die HR waarden lagen toch compleet fout?


Om een lang verhaal - met veel hoofdrekenwerk - kort te maken: ik was zo gewend om percenten te berekenen op de maximale hartslag dat ik het niet tot me doordrong dat het om percenten van de IAND ging. Toen mijn frank eindelijk viel, zag ik ook dat mijn eerdere berekeningen aan de hand van de zeer onnauwkeurige "220 - leeftijd" formule eigenlijk best konden dienen. Want 220 - 43 = 177 en op de test scoorde ik een MAX-HF van 175.

Ondertussen heb ik dus weer héél veel gelezen over trainen in zones (dit hier is handig). En kreeg ik de fittestresultaten ook als pdf toegestuurd. Bovendien ben ik aan de slag gegaan met het bijhorende 12 weken schema dat me naar een hoger fitness niveau moet leiden.

Voorlopig zonder eigen hartslagmeter: die uit den aldi deed het jaren goed maar nu is de batterij plat (help?) en de uitleenexemplaren zijn nogal onbetrouwbaar wegens niet gecodeerd, maar niet getreurd. Ik heb alvast mijn Polar account heropend. Nieuws volgt!

Irongirl?

Vorige maandag ik was van plan om naar de Irongirls zwemtraining te gaan en toen ben ik gewoon thuis blijven zitten omdat mijn nek pijn deed en ik geen zin had om in die kou naar het Strop te fietsen en met ijspegels in mijn haar terug te keren ...

Vandaag bedacht ik me: hoe lang is het nu al dat ik van een sprinttriathlon droom? En wat is nu precies de reden waarom er niks van in huis kwam? Jaja, mijn schoolslag is nog niet veel zaaks en ik moet de stap naar "vuil" water zetten. Maar er is méér. Verzuipen is zowat de allergrootste angst in mijn leven (en ze hebben er me toch een paar aangepraat, vrees ik). Ik heb inderdaad erge twijfels over crawl leren. Mijn schoolslag trekt op niks - met nekpijn tot gevolg - omdat ik mijn hoofd niet in het water durf leggen. Zie dat van hier dat ik vrijwillig het risico ga lopen om af en toe een gulp in mijn longen te snuiven, omdat mijn ademhalingstechniek niet op punt staat ... Jaja, neusknijpers bestaan, ik weet het. Maar is het nodig om mezelf te dwingen om iets te doen waar ik de pest in hebt? In mijn vrije tijd?

En zwemmen? Da's iets voor in de zomer niet?

Tot nader order zijn zondag en maandag avond de tv avonden. Ik herstel. Profiteren van het effect van de supercompensatie, dat doe ik morgen wel.