When you find you are riding on the back of a tiger, hold tightly to its ears

Vandaag ging het beter. Ik had het niet verwacht en ben er blij om, want ik begon me zorgen te maken. Dat ik het niet meer onder controle had. Dat het een echte hypomane episode werd. Een waarbij ik de teugels aan 't verliezen was.

Wat de aanleiding was, weet ik niet goed. Feit is dat de ontremming enige tijd geleden toesloeg en dat die - lekker lang - bleef duren. Ik was zo hard bezig en voelde me zo goed, dat ik me realiseerde dat slapen eigenlijk nog enkel lukte door de medicatie. Maar hey, ik bleef overeind. Door alle creatieve erupties heen. Heb geschreven dat het geen naam heeft, dag en nacht, online en in notaboekskes. Heb kilo's modetijdschriften geanalyseerd, met een fluomarker in de hand. Ging op zaterdagochtend naar de introsessie van de lerarenopleiding. Cruiste door craftster & etsy voor knutselprutsel inspiratie. Haalde alle breiwerk boven. Keek op YouTube naar clips en humoristische filmkes. Luisterde naar veel - upbeat - muziek. Zong zelf toen ik op de fiets geen iPod meehad. Ging probleemloos urenlang lopen en keihard fietsen. Slaagde erin om niet te snoepen. Keek - ter ontspanning - uren naar tv met de laptop op schoot. Danste voor de spiegel. Wou niks liever dan E's spectaculair girl zijn. Stelde me kandidaat om te poseren voor een fotoshoot. Overwoog om burlesque workshops te gaan doen. Vond dat ik wel heel weinig boeiende mails kreeg en dat er niks "bewoog" op Facebook. Babbelde, babbelde, babbelde. Blies mensen van hun sokken. Was overmoedig. Kon alles tegelijk doen. En had maar weinig last van de weerbots. Op een paar lelijk kwaaie uitvallen na - die ik zelf niet kon plaatsen - viel het best mee. Ik was niet rauw geïrriteerd. En de occasionele Kevin-Costner-snotter-momenten, nam ik erbij. Het kon. Want ik ben Kara Thrace in 't diepst van mijn gedachten.

Is het omdat ik gisteren, op een moment dat ik me realiseerde dat ik ook figuurlijk de trappers aan 't kwijtspelen was, van mijn fiets ben gestuikt? Als apotheose kon het tellen.

Zeggen dat het over is, zo, koudweg, zou overdrijven zijn. Maar ik adem weer. Ben niet meer zo hopeloos. Enkel droevig. Immens triest.

Maar ook dat gaat over. I know.