Temptation

Dingen vallen soms op op rare momenten op hun plaats. Het ZitStil magazine viel vorige week in de bus en ik probeerde dagenlang tijd te maken om te lezen. Toen die er eindelijk was, had ik het weer: de schok van herkenning. Oh jee, dit heb ik ook. Het dwangmatige uit "ADHD en perfectionisme" en de inhibitieproblemen uit "De verleiding niet kunnen weerstaan".

In dat laatste artikel vielen 2 zinnen me op:

1. "Zo hebben veel mensen met ADHD een eetprobleem: ze kunnen de verleiding van chocolade, chips en taarten niet makkelijk weerstaan." Duh, dat wist ik al lang!
   
   
2. "Ook worden ADHD'ers sneller hopeloos verliefd (heerlijk die vlinders in je buik)." En dat was de eerste keer dat ik het benoemd zag. Ouch.

God only knows - en ook wel een paar mensen ja - dat als ik val, ik héél hard kan vallen. Het is me gegeven om in een oogwenk dolverliefd en vervolgens zwaar obsessief te worden.

Vanuit de immense controle die ik mezelf als aanleerde om de ontremming binnen de perken te houden heb ik geleerd om er weinig of niks mee te doen. Of toch: niks zichtbaars.

Het is me ook gegeven om zeer rationeel in te zien wat er met me gebeurt. Om erover na te denken. En ermee te blijven zitten.

Soms vervloek ik de verregaande coping. Voel ik me een soort Dexter: ik draag het mee en kan er niks tegen aanvangen.

Nu ja, onlangs stonden er in alle kranten en de Humo artikels over het boek van Wilfried Van Craen, ooit-héél-lang-geleden mijn assertiviteitstrainer, en hij stelt me gerust.

"... eigenlijk is het een hunkering naar geruststelling en aandacht die niets met die ander op zich te maken heeft."

Ha! Dat wist ik ook al.