Op donderdagavond 20 mei trok ik naar een lezing met als titel: ADHD bij de volwassene. Bij de aankondiging stond het volgende: "Feiten van fictie onderscheiden leidt naar een optimale aanpak. De kennis over ADHD bij volwassenen evolueert nog steeds. Neuropsychiater prof. Evert Thiery gaat in op een aantal belangrijke elementen van ADHD bij volwassenen, gebaseerd op de nieuwste wetenschappelijke inzichten. Feiten worden van fictie onderscheiden. We bekijken wat ADHD betekent voor het leven van elke dag en welke de mogelijkheden er zijn op hulp."
Professor Evert Thiery is neuropsychiater en docent neuropsychologie (aan Universiteit Gent schrijft men overal, maar ik vind hem niet in den LDAP) en hij kwam dus op uitnodiging van ZitStil spreken. Zijn uiteenzetting was nogal lang en nogal wetenschappelijk. Vooral dat tweede was interessant, dat eerste was een marteling. Het leek alsof iedereen in die zaal zat te frunniken, of op zijn minst onrustig was.
De lezing is me in de kleren gekropen, omdat ik nieuwe dingen heb gehoord die me nog maar eens bevestigen dat het dat is. En ook, omdat ik er de laatste tijd niet hard mee bezig ben, met het registreren van symptomen. Ik kan het tegenwoordig een klein klein beetje loslaten: waarschijnlijk heb ik mijn grenzen uiteindelijk toch wat aangepast. Ligt de lat iets lager. Probeer ik mezelf minder wijs te maken dat alles vlot en volgens planning zal verlopen. Vergooi ik mijn energie met mate. Maar soit.
Professor Thiery legde ons uit waarom hij bij ADHD het woord "ziekte" gebruikte en dat vond ik erg pijnlijk. "Ziekte", omdat ADHD ernstig is, zei hij. Omdat de persoon die het heeft lijdt onder wat hij meemaakt. "Was het er niet geweest dan was het leven anders geweest, kon je spreken van een gunstiger wending, een gelukkiger bestaan." Niks om vrolijk van te worden.
Hij benadrukte dat bij een diagnose de kernsymptomen (inattentie, impulsiviteit en hyperactiviteit) belangrijk zijn; al de rest is comorbiditeit. Voor mij was het een verrassing om te horen dat bij volwassenen naast impulsief ook overdreven remming op impulsief als kenmerk geldt. Want dat "impulsief", daar kon ik nooit inkomen. Ik ben niet impulsief. Nooit geweest. Ik denk goed na voor ik crazy dinges doe.
Barkley en companen werden erbijgehaald om de evolutie van ADHD kind naar volwassene en de prognoses op dat gebied te illustreren. En toen ging het over comorbiditeiten. De reeks (1. angst en depressie, 2. roken, alcohol en drugs, 3. gedragsstoornissen en persoonlijkheidsproblemen) en de opsomming van alle verhoogde kansen en risico's vond ik ook niet plezant. Ik weet dat min of meer wel, maar horen dat er "reusachtig veel kwalijke gevolgen" zijn, is toch iets anders. Een verhoogd risico op een hartinfarct, overgewicht, slaapstoornissen, alcohol, drugs, werkonbekwaamheden en minder inkomen, met percentages erbij. Do I wanna know?
Gelukkig zijn er ook pluspunten. Door het sterk steunen op gespreide aandacht, heet het. *Glundert*: daar weet ik alles van. Yup.
Oorzaken van ADHD? Euhm: de heritabiliteit bedraagt 80%. Het hoofdstuk erfelijkheid is dus eenvoudig samen te vatten als: ik mag een gat in de lucht springen dat ik geen biologische kinderen heb.
Wat er fout loopt, illustreerde hij met hersenscans, waarop hij 4 plaatsen aanduidde die kunnen aanleiding geven tot ADHD. Wanneer er in een keten van structuren kleine mankementen zijn, moeten andere structuren gebruikt worden om tot hetzelfde gedrag te komen. "Je kunt het wel, maar het kost je meer moeite", concludeerde hij. Snellere uitputting: tell me about it.
Voor de aanpak verwees professor Thiery naar een recent boek en het belang van een netwerk of een zelfhulpgroep. En toen was er pauze. En tijd om huiswaarts te keren want ik had beloofd om niet te laat te zijn.
Ze hebben vast nog lang gepraat over hulpverlening en medicatie. Jammer dat ik geheel niemand van de 60-tal aanwezigen kende. Een verslag van het vragenuurtje interesseert me wel. Anyone?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten