Meer zelfs: ik snap de ergerlijkheid van de aflevering. Want: de long-term ward biedt onderdak aan een compleet onwaarschijnlijke mix van patiënten. Er valt op zijn minst één en ander aan te merken op de therapeutische relatie tussen Dr. Nolan en "Greg" House. En het verhaal is echt erg sentimenteel. De sex-ending-in-tears met Franka Potente is mega roerend [snif, snotter - oh sorry, daar ga ik weer]. Maar het is niet allemaal flauwekul, daar in Mayfield Psychiatric Hospital. Dr. Nolan is - typerend voor shrinks in Amerikaanse films - nogal "confrontational". Omdat ik zulks in realiteit nooit meemaakte, vraag ik me dan altijd af welke therapeutische strekking hij aanhangt. Vast iets wat hier niet gedoceerd wordt. Maar soit: hij zegt een paar zinvolle dingen. Van het soort dat een therapeut mag uitkramen. Niet dat ze me vrolijk maken, ze blijven confronterend. Maar ik snap het belang ervan. Voor Greg House. En iedereen anders
You recognized the pain and came to talk to me, instead of hiding from it in the Vicodin bottle. The fact that you're hurting and you came here, the fact that you're taking your meds and we're talking right now…
Als tiener hield ik me aan de NTA-regel: never trust anyone. Dat moest wel, want mijn vader las gewoon in mijn dagboek, vond ik uit. Ik heb die regel ondertussen vaak gebroken. En het mij achteraf beklaagd. Het is niet evident.
I want you to trust people. Try.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten