vrijdag 12 maart 2010

A little more organically than this

Tegenwoordig kijk ik nog maar zelden naar wat er op tv is op het moment dat het op tv is. Opnemen en afspelen is hier de regel geworden, bij ongeveer iedereen in huis. Als ik dan toch eens neerzit om te zappen - meestal tussen 9 en 11 's avonds - valt het me op dat wat Springsteen zingt geregeld waarheid geworden is: There's fifty-seven channels and nothin' on.

Naast de procedural crime shows is er op dit moment weinig dat interessant of goed getimed is. En dan nog. The Mentalist vind ik shite. Bones mis ik keer op keer (ik neem het niet op - mijn relatie met David Boreanaz is troebel sinds Buffy) en Castle ontsnapt op een of andere manier aan mijn aandacht. Wat rest is de VT4 crime night: uiteindelijk ben ik ook aan NCIS en NCIS LA begonnen, dat laatste vooral omdat Chris O' Donell fris in beeld wordt gebracht. De CSI medewerkers - George Eads en kompanen - zijn in vergelijking ouwe knarren aan 't worden.

Hospitalen doe ik momenteel niet aan: bij House M.D. is het wachten op seizoen 6 en ER ben ik sinds de ongelooflijke "Old Times" (watch this!) vergeten opnemen. Grey's Anatomy op VIJFtv? Nope. Die reeks wil ik vroeg of laat compleet zien, op DVD dus.

Nu ja, dat "compleet" zien is een beetje een struikelsteen. BSG is uit, met Caprica ben ik bezig. Ik zag Dollhouse en V tot waar ze liepen en het begin van True Blood. De rest van de lijst ging nog voor geen meter vooruit.

Wat series betreft is Acht tv meer dan goed, ware het niet dat ze met veel dingen op een punt zitten waar ik niet meer wil "inspringen"; Mad Men zal dus voor later zijn. Op Canvas is het derde seizoen van Deadwood net begonnen en dat ga ik, zoals de twee voorgaande, met hubby bekijken, zij het nu van de digicorder in plaats van de DVD box. We zijn ook nog met Season 2 van Hustle bezig, als tussendoortje. Maar momenteel gaat de gezamenlijke aandacht vooral naar Six Feet Under, waar Acht tv ondertussen Season 2 van uitzendt. Duidelijk het soort van humor waar we beiden fan van zijn.

Is het raar om op te merken dat "real life heel erg Six Feet Under-like is"? Eigenlijk niet. De reeks zit zeer goed in elkaar, in die mate dat ik zelfs geen favoriet character heb omdat ze allemaal sterk zijn.

Het meest herkenbare voor mij is het gedrag van Ruth O'Connor Fisher. Ze doet een hele hoop dingen die moeders - yup, daar hoor ik bij - doen en ze is outdoorsy terwijl haar wederhelft daar geen boodschap aan heeft. (Hier is hubby's lijflied "The Outdoor Type" - hij haalt de frase "What if something's on tv and it's never shown again?" geregeld aan)

Dit bleef me bij, omdat het hilarisch is.
Ruth: I used to love hiking when I was younger, and being outdoors. I always wanted to take you kids camping, but your father would never leave the business. (angrily) Well, I can tell you, I went camping with this man from church several times! Told your father I was visiting my sister, whom he never thought to call! (S01E01)
En deze, omdat ze af en toe uitbarst en dat zo "vloekt" met haar goede bedoelingen en seuterige uiterlijk.
Ruth: You want me to complain? Alright, then. Fuck this! Fuck you! Fuck all of you, with your snivelling self pity! And fuck all your lousy parents! Fuck my lousy parents, while we're at it! Fuck my selfish bohemian sister and her fucking bliss! Fuck my legless grandmother! Fuck my dead husband! And my lousy children and their nasty little secrets! And fuck you, Robbie, for dragging me to this terrible place and not letting me have a Snickers bar! I'm going to get something to eat! (S02E03)
En deze (kijk op YouTube), omdat ik me zeer goed realiseer dat dit de valkuil bij uitstek is, voor moeders én kinderen.
Ruth: All I want is for us not to be strangers. I want some intimacy. (almost pleading) Give me intimacy! Won't any of you have intimacy with me?!
No one responds. RUTH is oblivious to the double entendre.
Ruth: Okay, I guess I have my answer. (starts to go up the stairs, walking between NATE and CLAIRE)
Nate: Mom, wait, it's just that intimacy should happen a little more organically than this.
Ruth: Fine. Then I'll simply wait for it, like I have been. I just pray that it happens before I end up like Emily Previn. Now, if you'll please excuse me--
She goes up the stairs and leaves the room. They all look up. (S02E05)

Geen opmerkingen: