Het is te koud en het is oppassen geblazen of je gaat onderuit. Dus wil dochter plots niet meer met de fiets naar school. Bedenk maar wat. Zoon ziet dat schoolgaan al helemaal niet meer zitten. Stemming in mineur, stressen aan de poort omdat de turnzak - die hij zorgvuldig inpakte - niet mee is. Op de terugweg naar huis scheurt het debiel dunne Delhaize zakje en mag ik tijdschrijft en brood met mijn vervriezende blote handen aan het stuur klemmen. En later, terug aan die schoolpoort, hoor ik dat zijn hartslagmeter/horloge op de eerste dag dat hij die droeg "verdwenen" is. Allemaal omdat hij na twee weken ontspannen & vrolijk thuis niet meer door had dat hij op school niks uit zijn handen mag leggen. Aaargh.
Ik ben ontploft. Heb er genoeg van. Kan er niet meer tegen. Twee schooldagen, zo lang duurt het om mijn kind boos, ongelukkig en lastig te maken. Hij huilde zondagavond. Ik hield mijn hart vast. Bedacht ik me dat ik met even veel angst op de volgende schooldag wachtte. Neen, ik kan hem niet van school afhalen en hem zelf lesgeven, dat wéét ik wel. Het zou voor niemand goed zijn. Het kan alleen niet verder zo.
Het enige wat er op de planning staat is het huis grondig opkuisen en voorbereiden en voortdoen...
Het enige waar ik aan denk is dat ik me toch keer op keer feestelijk laat verneuken omdat ik mijn mond niet opentrek. En als anderen dat dan wel doen, hulp inroepen, dan kan ik daar zoooo kwaad om zijn. Want hey: ik stel het zonder!
Ik laat u met rust. Laat mij dan ook met rust. Doe uw werk. Maak het mij niet nodeloos lastig. OK?
I can’t behave
No it’s not the heathen in me
It’s just that I’ve been bleeding lately
Internally
Don’t turn to me
And I’ll bide my tongue, the torrid weapon
I could learn a useful lesson
What’s so great about the great depression?
Was it a blast for you?
Blasphemy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten