Soms loop ik vast. Val ik stil. Kost alles me ongelooflijk veel moeite. Moet ik mezelf door de dag sleuren. Ben ik toe aan neerliggen. Liefst met de afstandsbediening en een laptop en een iPod binnen grijpbereik. En verder niks. Het lijkt alsof ik lui en onwillig ben. Maar dat is het niet. Het is moeilijk uit te leggen.
Uit ervaring weet ik: als ik nu doordoe, wordt het niet beter. Integendeel. De verlamming verergert. Binnen de kortste keren ben ik depressief. Catatonisch. Of iets in dat genre.
Maar niet doordoen, is gewoon geen optie. Het huis ligt overhoop en er moet gekookt worden en yada yada yada ... En ik kan gewoon voorspellen dat dit mis gaat lopen. Maar dat doet er niet toe.
zaterdag 17 oktober 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten