maandag 13 juli 2009

The waves are rising and rising

Waarom ben je zo? vraag hij mij soms. Meestal op een moment dat er nog enkel een vijandig bijtende "laat mij gerust" af kan. Maar kijk: soms valt het best te traceren. Waarom ga ik nu weer aan onrust ten onder?
  • geen recup: zat al lang tegen de limiet en zag mijn 4 dagen (2-5 juli) solitaire rust in rook opgaan.
  • slaaptekort: meldde al dat ik ECHT meer dan 5-6 uur moet slapen omwille van de effecten op mijn oordelingsvermogen en irritabiliteit (yeah right)
  • drukte: de "verrassingen" blijven komen en de storm in mijn kop luwt niet meer. Ben de laatste weken ietwat overprikkeld, methinks
  • hormonen: I anticipate a - possibly nasty - bout of PMS. Ouch.
  • werkstress: dit is de laatste werkweek voor het verlof waarin alles afgerond moet worden
Nu ben ik me bewust van dit alles. Het is niet alsof ik er vol plezier in meega. Integendeel: ik ben doodmoe van er de rem op te zetten. Als dood voor onverhoede kletspraat waar ik subiet spijt van krijg. Zo achterdochtig dat het niet schoon meer is.

En ik probeer er ook actief iets aan te verhelpen. Door te lopen, bijvoorbeeld. Want hoe harder het lijf beweegt, hoe minder de kop maalt.

Op dit moment ben ik dus niet zo blij met "48 uur zonder medicatie". Maar aan de andere kant: morgen om 16u is het zeker voorbij.

Nie neuten dus. Gewoon doordoen.

Geen opmerkingen: