Het leven dendert alweer weken voort, zonder noemenswaardige bumps in the road. Genoeg aandachtstrekkers, werk, klussen, sociale verplichtingen en DVD's om 's avonds laat te bekijken. Nog altijd te weinig sport want de schouder speelt nog op, maar er wordt aan gemanipuleerd en geprikt en eigenlijk mag ik me daardoor niet laten afremmen. Maar ik ben moe en snipverkouden en ondanks de veel te korte nachten lijk ik nooit genoeg tijd te hebben.
En ik verlang naar tijd. Om te lezen, te denken en te schrijven. Het is nodig. Echt.
Want terwijl ik nog alleen doe, passeren er in mijn ooghoeken berichten die tot afremmen dwingen. Mensen gaan dood. Omdat de stress het overneemt. Hun hart het begeeft. Ze kanker krijgen. Geen uitweg meer zien. Toch wat te veel pillen nemen.
Ik kreeg het deze week zowat toen de schouder-peut - een man die nota bene in meridianen gelooft - me vroeg of ik niet wat extra medicatie kon nemen, tegen de onrust. "Ik ben daar niet voor", meldde ik. En dat klopt helemaal. Al verkrampen al mijn spieren en voel ik me als een kalkoenrollade in een elastisch netje, drugs - ook al krijg ik ze probleemloos voorgeschreven - zijn me een brug te ver.
Sport en meditatie en coaching, daar geloof ik in. Als die - door tijdsgebrek en vermoeidheid - sneuvelen, is het niet verwonderlijk dat er veel stress is.
When there's no coaching, there's no reflection
the self gets lost and unbalanced
I do not know what I stand for
I can't seem to remember
Het enige wat ik kan doen, is de draad weer oppikken. Of dat proberen. Door hulp te vragen, bijvoorbeeld. Alprazolam is voor sissies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten