De tijd dat ik mythen en sagen las, ligt alweer enkele decennia in het verleden. In de jaren late jaren 70 was ik verzot op de stripversies van Skandinavische mythes in het Disney magazine. Maar kom, op dit moment ga je mij niet veel zinnigs meer horen verkondigen over Nibelungen en dies meer.
Mijn "sword en sorcery" filmkennis is - op de LOTR na - grotendeels op toeval gebaseerd. Ok, Conan The Barbarian, vond ik verrassend goed. Maar van de meeste ridderromances herinner ik me bijster weinig. In het genre passeerden Robin Hood: Prince of Thieves, A Knight's Tale, The Princess Bride, Excalibur en zelfs Willow de revue.
Van fantasy met draken - het soort met een hoog Rode Riddergehalte - heb ik al helemaal geen verstand. Reign of Fire heb ik gemist en Dragonheart, dat was voor Dennis Quaid zeker?
Ring of the Nibelungs hoort in dat drakengenre thuis. Of er ook maar iets van het verhaal klopt, doet er volgens mij niet toe. Feit is dat de combinatie hunk, vrouw-die-vecht en draak genoeg vurigheid genereert om de kijker 3 uur bezig te houden.
Beefcake en bontjes. Who needs more?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten