De achterstallige post druppelt dag na dag binnen. Ha, nog een dikke envelop. Betreft: Persoonlijk verslag onderzoek ADHD bij volwassenen door dr. A Schepens. Zowaar zeven bladzijden interpretatie van de testresultaten. En nog een laatste vragenlijstje er bovenop. Om terug te sturen.
De scores zijn ontnuchterend - net als het onderzoek, maar dat is alweer maanden geleden. En het toeval wilde dat ik ik diezelfde avond (dinsdag was het) op Canvas ook nog eens op "Leven met ADHD" botste.
Maar kom, ik denk dat mijn frank aan het vallen ging. Na tientallen jaren van stress, nog stress, extreme stress, angst & coping a gogo, is het uiterst fijn om te weten wat er met me is. Om "het" te benoemen. Maar de aanpak is ietwat complexer dan ik vermoedde. Ik ben naar de dokter geweest en heb mijn rilatine geslikt. Ik heb wat cursuskes gevolgd, wat vaardigheden getraind en wat gemediteerd. Het heeft geholpen. Echt waar. Maar ik dacht dat alles weer op zijn poten zou vallen. En dat is dus niet het geval.
De onrust, de chaos is er al heel mijn leven. Dat snapte ik. Kon ik volop illustreren. Maar dat die ook blijft, daar stond ik niet echt bij stil. It's a condition. Yep. Het wordt niet zomaar beter. Ik mag het niet negeren. Ik mag niet geloven dat ik "voor deze ene keer" nog eens mag doorduwen. Voor het werk. Voor de kids. Voor whatever. Ik moet continu oppassen. Draaglast afwegen tegen draagkracht. Uitmaken wat ik kan (en dat is niet alles wat ik wil). Want als ik doordoe, steven ik af op nog meer ellende. Doodop thuiszitten met zware koppijn, een hoge bloeddruk en 15 kilo vetreserve: it teaches me things.
zaterdag 16 juni 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten